za dużo

jest tak wiele rzeczy, których chciałabym się nauczyć.
tyle rzeczy, które chciałabym zrobić.
tyle miejsc, które bym chciała odwiedzić.
tyle rytuałów, o których marzę, żeby mi "weszły w krew", bo dzięki temu nie zauważam pracy w nie włożonej, a przyjemniej się żyje.

aż przeraża mnie myśl, że mi nie starczy na to życia, bo jedna sprawa może ciągnąć się w nieskończoność. jeden proces pociąga za sobą kolejny, a trzeba w to wpleść jeszcze pewną rutynę dnia i mieć jeszcze siły na nieirytowanie się głupstwami.
zabijam się powtarzaniem sobie w myśli: ciesz się tym, co masz. spokojniej. jeszcze wszystkiego zdążysz spróbować.

i co z tego, kiedy mi się wydaje, że mi ucieka wszystko między palcami. i boję się, że w końcu przestanę się cieszyć, bo będę czekać na kolejne. a potem na kolejne, zanim jeszcze poprzedni plan wejdzie w życie.
już wiem, że doba JEST za krótka. a spać też trzeba. ale tylko czasami.




ale cieszy mnie ten pęd. jeszcze jakiś czas temu byłam w jakimś otępieniu, wykonując mechanicznie coś tam mniej lub bardziej znaczącego.
teraz, kiedy gospodaruję się w czterech mikro kątach, nagle wyrywam się do rzeczy, o które bym się nie podejrzewała za czasów latania z wywieszonym jęzorem. i urzeczywistniam powoli pomysły sprzed lat. 
obym nigdy nie straciła zapału.